Umaga na naman, kakain na naman ako, haay ang sarap ng buhay ng Shih Tzu, konting lambing lang, konting kurap ng mata, konting paawa, may pagkain ka na. Gusto ko yung lagi akong sinusubuan at inaabutan ng pagkain. Mukha namang naiintindihan ako ng amo ko pag lumundag na ako sa kanya, automatic yun, may pagkain na ako agad. Kung hindi pa ako maintindihan, kakahol lang ako, ayos na!
Wow, ang sarap talaga ng buhay ko, ano kaya ang buhay ng ibang asong kagaya ko, masaya rin kaya sila, nabubusog din kaya sila tulad ko? Masasarap din ba ang kinakain nila?
Haay, ang pinaka hindi ko gusto ay kung nakikita ko na yung gamot sa tenga at yung kulay ubas na pinilit na pinapalunok sa akin. Ang pait kaya. Hindi ko magustuhan. Ang pakla, lasang gamot!!! Ay gamot ba?
Alam ko mahal ako ng mga amo ko, lahat sila ako ang mahal kasi wala pang bata dito sa bahay kaya habang wala pang bata ako pa lang ang baby nila.
Kaya habang ako pa ang baby, walang makakapigil sa akin na magpakasaya.
Arf! Arf! Arf!
No comments:
Post a Comment